De Marokkoreis van Marokkaaanse jongeren en wethouder Bart Eigeman roept veel reacties op. Op de website Geenstijl blijken die natuurlijk heel voorspelbaar. Brabants Dagblad columnist René van der Lee vond vorige week dat de wethouder de pijn in de samenleving negeerde.

In de krant van vandaag reageert Bart Eigeman: ”(…) de kernvraag is: in welke samenleving zien wij toekomst? (…) René van der Lee verwijt mij dat ik de pijn van de samenleving niet ken (…). Belangrijk is, dat ik als wethouder oog heb voor wat er nodig is en daar keuzes in maak. Een keuze is: Ik accepteer niet dat alle Marokkanen over één kam geschoren worden.

De samenleving van de pijn?

Het cynisme, ook van deze krant, naar aanleiding van een Marokkoreis miskent wat er speelt in Nederland. Het gaat niet alleen om Marokkaanse probleeemjongeren, de kernvraag is: in welke samenleving zien wij toekomst?

René van der Lee verwijt mij dat ik de pijn van de samenleving niet ken (zonder mij te hebben gesproken…). Belangrijk is, dat ik als wethouder oog heb voor wat er nodig is en daar keuzes in maak. Een keuze is: Ik accepteer niet dat alle Marokkanen over één kam geschoren worden. Eenzijdig criminaliseren is net zo slecht politiek `agenderen’ als zeggen dat het wel meevalt. Want stigmatisering benoemt niet alleen pijn, het veroorzaakt ook weer nieuwe pijn.

De gemeente’s-Hertogenbosch kent voor (alle) jongeren de aanpak van én-én-én.

En hard optreden tegen criminelen. En hard werken om meelopers van criminelen te scheiden. En: Problemen echt oplossen is problemen voorkomen. Veel vrijwilligers, in hun vrije tijd, zijn daar druk mee. Marokkaanse buurtvaders die met een 06 netwerk contact op straat leggen. Jonge gasten die door het organiseren van sport andere jongeren `iets te verliezen’ geven, zo horen ze ergens bij.

De Stichting Marokkaanse Jongeren ’s-Hertogenbosch is 25 jaar actief. Zij werven en trainen nieuw kader, voeren activiteiten uit en initiëren projecten zoals het mentor tutor project. Het project `We kiss football’, met als onderdeel een Marokko-reis, komt daar ook uit voort. Nieuwe vrijwilligers gaan vanuit dat project aan de slag: zij organiseren een netwerk van ondernemers als voorbeelden voor jongeren van 16+. Ook organiseren ze informatie voor jongeren van12 tot16 jaar én hun ouders om de goede studierichting te kiezen.

Naast werken aan perspectief is het even hard nodig om op te treden tegen jongeren die criminaliteit en overlast veroorzaken. De cijfers liegen er niet om: 1 op de 5 Marokkaanse jongeren gaat de fout in, dat is onacceptabel. Hard optreden begint bij erkennen dat die pijn er is in de samenleving. Hoe beter de feiten gekend en benoemd worden, hoe effectiever de aanpak kan zijn.

In het Veiligheidshuis zijn veelplegers met naam en toenaam bekend: jong én volwassen. Samen met politie en justitie wordt ingezet op langdurige celstraf om de samenleving te beschermen. Wat eerlijk gezegd nog veel beter kan, is de `nazorg’. Als mensen uit detentie komen dienen ook de omgeving en de crimineel veranderd te zijn om herhaling te voorkomen.

Naast straffen wordt ook het ontnemen van `status’ toegepast: ontpatseren. Jonge jongens in te dure auto’s worden gestript door justitie als ze niet kunnen aantonen welk inkomen er is. Geen multiculturele roze wolk, wél doeltreffend optreden. De eersten die daar om vroegen, met misschien Bolkestein als uitzondering, waren Marokkanen….

Om doeltreffend te handelen is een lange adem nodig. Dat is geen excuus. Het is een pleidooi dat Den Haag de schotten weghaalt waar wij als gemeenten last van hebben! Willen wij als gemeente echt aan het roer zitten (formeel hebben we niets te vertéllen over Justitie, reclassering en jeugdzorg), dan moet er nog veel verbeteren. We hebben wel wat te zéggen vanuit onze kennis van wat er op straat leeft. Het vaak te lang uitblijven van maatregelen, voedt wantrouwen en onmacht. Ik neem daar geen genoegen mee, voor mij een reden om politicus te zijn! Daarom hebben we in ‘s-Hertogenbosch `wijkgericht werken’ ingevoerd, als gemeente beter de ervaren onveiligheid aanpakken. De onzichtbare overheid behoeft een gezicht, juist bij mensen die de pijn van de samenleving voelen. Die pijn kent vele vormen: armoede, uitholling van de zorg, eenzame ouderen, uitval van jongeren maar ook teveel uitstoot van vuile stoffen.

De echte vraag voor de overheid is: hoe betrekken we mensen bij het oplossen/voorkomen van problemen? In een onveilige buurt is politie-inzet nodig, zeker! Als dat niet hand in hand gaat met inzet van bewoners, verandert er niet veel. Dat teveel Marokkaanse jongeren in de fout gaan, kan niet effectief zonder Marokkaanse ouders en Marokkaanse jongeren worden aangepakt.

1 op de 5 Marokkaanse jongeren is fout bezig. Dat betekent dat 4 van de 5 Marokkaanse jongeren op de goede weg zit. Als wethouder heb ik oog voor 5 van 5 jongeren én hun ouders. Ik doe niet mee aan een `samenleving van de pijn’. Ik ben bezig met de vraag wat het effect op succesvolle jongeren is als zij in de hoek van kut-Marokkanen worden gezet. Daarmee doe ik niets af aan het probleem dat 1 op de 5 fout gedrag vertoont!

Ik ben geen buro-politicus die `pijn’ uit de krant verneemt. Ik ga er op af. In Boschveld, de Kruiskamp, De Hambaken en ja deze keer ook in Marokko. Imed (politieman), Karim (geschiedenisleraar), Achmed (manager autoverhuurmaatschappij), Amine (casemanager inburgering), Rafik (bankier), Hafid (ondernemer) ik ben er trots op dat jullie je inzetten. Jullie zijn een positief voorbeeld, voor Marokkanen én voor Nederlanders! Die inzet is geen multiculti roze wolk of softe snoepreis. Het is keihard werken: pijn wegnemen die er is én het voorkomen van nieuwe pijn!

Bart Eigeman

Wethouder ’s-Hertogenbosch

(o.a. Jeugd & Onderwijs en Wijkgericht werken)