Een hartelijke, uitbundige, zeer aanwezige partijgenoot. Maatschappelijk betrokken, met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Hardwerkend lid van de CPN – toen de Partij het nodig vond om de bezorging van De Waarheid in Den Bosch niet langer aan PTT toe te vertrouwen, maar daar krantenbezorgers voor zocht, vormden Wim (en Mieke) samen het plaatselijk agentschap van het Volksdagblad en vonden zij die bezorgers.
Met eenzelfde enthousiasme stortte hij zich een paar jaar later met anderen in een nieuw politiek avontuur: de vorming van de Linkse Samenwerking, de voorloper van GroenLinks Den Bosch. Onvermoeibaar repte hij zich van het ene zaaltje naar het andere en manoeuvreerde hij tussen PPR, PSP, CPN en EVP. Tot het resultaat daar lag: een bundeling van wat ooit Klein Links heette, maar nu als Linkse Samenwerking meteen twee zetels in de Bossche raad haalde.
Voor de Provinciale Statenfractie redigeerde hij het ledenblad. Als dat in die jaren niet gelezen is heeft het niet aan de artikelen van Wim gelegen. Want hij was daarbij nooit te beroerd om te laten merken wat hij vond. De samenstelling van kieslijsten is vaak niet echt het hoogtepunt in de politieke cyclus van vier jaar. En die keer dat het er in zijn ogen wel heel schandalig aan toe ging heeft heel Brabant dat helder en duidelijk kunnen lezen.
Het dagelijkse politieke handwerk of een partijfunctie was niets voor Wim. Hij moest gewoon zijn eigen gang kunnen gaan. Altijd naar de GroenLinksborrel komen, belangstellend informeren wat er nu weer allemaal aan de hand was, vertellen wat hij vond van de gemeentepolitiek of de opvattingen van wethouder en fractie. En om als tekstschrijver hand- en spandiensten te leveren als de afdeling daarom vroeg.
De laatste jaren keerde hij terug naar zijn eerste (maatschappelijke) liefde: het samenwerken met buurtbewoners aan een wijk waar iedereen op haar of zijn eigen manier kan meedoen, Hij vond die plek zoals gezegd bij coöperatie de Copernikkel op Boschveld. Daar wordt hij nu natuurlijk vooral gemist.
Maar oudere partijgenoten missen hem straks ook op de momenten waar je hem (en Mieke en Krisje) altijd tegenkwam. Op 4 mei bij de borrel in de Keulse Kar na afloop van de Dodenherdenking, een oude CPN-traditie die hij mee in ere hield en waar hij altijd als laatste vertrok. Bij Theaterfestival De Boulevard waar hij tien dagen lang zijn vaste stek had.
Het is precies zoals in het overlijdensadvertentie van de Copernikkel stond: ‘die konde d’r goed bij hebbe.’ Heel jammer dat we het nu al zonder hem moeten doen.
Antoon van Rosmalen
16 januari 2019
